چمهوری ارمنستان در قفقاز جنوبی در میان دریای سیاه و دریای خزر است. همسایگان آن در غرب ترکیه، در شمال گرجستان، در شرق جمهوری آذربایجان و در جنوب ایران و ناحیه خودگردان نخجوان می‌باشند. بزرگ‌ترین دریاچه این کشور دریاچه سوان است که آب شیرین دارد و رویه نسبتاً بزرگی از بخش میانی این کشور را پوشانده است.

نوشتار اصلی: تاریخ ارمنستان

ارمنستان پیش از سال ۱۴۵۴ یک پادشاهی توانگر با فرهنگی پرمایه بود که در برهه‌ای از زمان همه سرزمینهای میان دریای سیاه و خزر را در بر می‌گرفت. در سال ۳۰۱، ارمنستان نخستین کشوری بود که مسیحیت را چونان دین رسمی کشور برگزید، دوازده سال پیش از رم.

ارمنستان 11 استان دارد.

استان‌های ارمنستان:

1. آراگاتسوتن
2. آرارات
3. آرماویر
4. گغارکونیک
5. کوتایک
6. لوری
7. شیراک
8. سیونیک
9. تاووش
10. وایوتس جور
11. ایروان
    

ارمنیان از دیدگاه نژادی آمیزه‌ای از هورّی-لووی‌ها و فریژیهای تراکی هستند. هورّی- از نژاد قفقازی یعنی خویشاوند با گرجی هاامروزی بودند. لووی‌ها از خویشاوندهای نزدیک هتیت‌ها بودند و همچون هتیت‌ها ریشه هندواروپایی داشتند. فریژیهای تراکی هم هندواروپایی بودند. دسته سوم همان دسته ایست که زبان ارمنی را با خود به قفقاز آورد. پس بنا بر این ارمنیها از دیدگاه نژادی حدود دو سوم هندواروپایی و یک سوم قفقازی اند.

زبان ارمنی زبانی کاملاً هندواروپایی است .

امروزه شمار ارمنی زبانان جهان پیرامون ۵ تا ۶ ملیون است. جمعیت خود جمهوری ارمنستان دو و نیم ملیون است یعنی کمتر از نیمی از ارمنیان بیرون از میهن خود بسر می‌برند. دومین کشور که بیشترین جمعیت ارمنی را در جهان داراست ایران است با ۳۷۰٫۰۰۰ ارمنی. پس از آن سوریه (۲۹۹٫۰۰۰) لبنان (۲۳۵٫۰۰۰)، امریکا (۱۷۵٫۰۰۰) و مصر (۱۰۰٫۰۰۰) قرار دارند. شمار دیگری نیز در بسیاری کشورها و مناطق جهان از جمله در قره باغ زندگی می‌کنند. ارمنیان خود برای زبانشان نامهای هایِرن و آشخاری را بکار می‌برند. البته نام آشخاری بیشتر از سوی ادیبان بکار می‌رود.

در ارمنستان همچنین اقلیت کرد یزیدی و روسی زندگی می‌کنند.